İstanbul Bayan Masör

İstanbul Bayan Masör 

Atticus Walter’i selamladı ve tahıllar mevzusunda ne benim ne de Jem’in anlayabileceği bir tartışma başlattılar. «Birinci sınıftan öteye geçemedim, neden dersiniz Bay Finch, her bahar babama çapa işinde yardım ediyorum. Okula devam edemiyorum. Fakat şimdi evde benden kocaman bir kardeşim daha var.» «Onu da bir çuval patates’e mi aldınız?» diye sormuş oldum. Atticus bana kötü kötü baktı. Walter tabağına yiyecek doldururken Atticus’la iki adam şeklinde mevzuştular. Bu Jem’le beni çok şaşırtmıştı. Çiftlik sorunlarının orta yerinde Walter evde pekmez olup olmadığını sordu. Atticus Calpurnia’yı çağırdı. Pekmez sürahisi ile gelen Calpurnia Walter’in başlangıcında durdu. Walter tüm sebzelerinin ve etinin üstüne bol miktarda pekmez döktü. Ne haltettiğini sormasaydım sanırım sütüne bile pekmez koyacaktı. Sürahiyi geri verdiğinde boş sürahi gümüş tabakta çın çın öttü. Ellerini kucağına koyup başını eğdi. Atticus bana yine kötü kötü baktı. «fakat yemeğini pekmezde boğdu,» dedim. «Her yana döktü.» Der demez de Calpurnia beni mutfağa çağırdı.

İstanbul Bayan Masör

Cal sinirlenince dilbilgisi kurallarına uyamazdı. Sakin olduÄŸunda Maycomb’daki hepimiz kadar Ä°ngilizcesi vardı. Atticus onun çoÄŸu zenciden bilgili bulunduÄŸunu söylerdi. Tepemden bakarken kısık gözlerinin çevresindeki çizgiler derinleÅŸiyordu. «Bazıları bizim benzer biçimde yemez. Yemez diye sofrada yüzlerine vuracak deÄŸilsin. O çocuk bizim mevzuÄŸumuz. Masa örtüsünü yemek isterse bırakacaksın yiyecek. Anlamış oldun mı?» «O konuk deÄŸil. Yalnızca bir Cunningham…» «Kapa çeneni. Kim olmuÅŸlar önemli deÄŸil. Eve ayağını basan her kimse senin konuÄŸundur. Kendin bir ÅŸeymiÅŸ ÅŸeklinde baÅŸkalarının davranışlarına dudak büktüğünü tekrar görmeyeceÄŸim. Cunningham’lardan iyi olabilirsiniz ama onları utandırınca beÅŸ para etmezsiniz. Masada yiyecek kadar terbiyen yoksa mutfakta yersin!» Calpurnia beni yiyecek odasına iki tokatla yolladı. Tabağımı aldım ve yemeÄŸimi mutfakta bitirdim. Masadakilerin yüzüne bakma utancından kurtulduÄŸum için mutluydum. Calpurnia’ya, ‘dur sen, ’ dedim; ‘bir gün senin hesabını göreceÄŸim.’ PeÅŸimde olmadığı bir gün baker deresi’ne gidip kendimi atacaktım. O da üzülecekti. Bugün başımı yeterince belaya sokmuÅŸtu. Bana yazıyı öğretmiÅŸti. Suç onundu. «Söylenmeyi bırak,» dedi. Jem ve Walter okula benden önce döndüler. Geride kalıp Atticus’a Calpurnia’nın yapmış olduklarını söyleyebilmek için Radley’lerin önünden yalnız geçmeyi göze almaya deÄŸerdi.